Nieuwkomers aan het woord 

“Tijdens de Septemberfeesten merkten we dat we ook hier vrienden hebben gemaakt. Die foto is ons erg dierbaar” 

Vorige keer las u in BerkelBericht het interview met Marah, een jonge vrouw uit Syrië die sinds een paar jaar in Neede woont. Deze week maakt u kennis met Yasemin en Nurullah. Zij wonen, samen met hun dochters van 5 en 11, nu 2 jaar in Berkelland. Hoe was het om de Turkse hoofdstad Ankara achter te laten en een nieuw leven op te bouwen in Borculo? 

Hoe zijn jullie in Berkelland terecht gekomen?

 Yasemin en Nurullah woonden samen in Ankara, een grote en dichtbevolkte stad in Turkije. Na hun studies hadden ze beide een goede baan. Nurullah had een eigen bedrijf als ontwerper van machines en verkocht zijn machines over de hele wereld. Yasemin ging na het behalen van haar master aan de slag bij de overheid als stedenbouwkundige. Ze kregen twee dochters en het leven lachte hen toe.  

Nurullah voelde dat de situatie snel veranderde: ”Vooral politiek was er veel aan de hand. Het begon steeds meer op een dictatuur te lijken. Toen vrienden van ons hulp nodig hadden, twijfelden we niet om ze te helpen. Een tijdje later ging opeens de deurbel en werden we ondervraagd. Ze vroegen of we mensen geholpen hadden en of we wisten dat deze mensen tegen Erdogan waren.“ 

“Tuurlijk wisten we dat”, vertelt Yasemin. “Maar dat was voor ons geen reden om onze vrienden in de steek te laten. Alleen wisten we ook dat mijn man een gevangenisstraf van minstens 6 jaar zou wachten als we bleven. Daarom besloten we weg te gaan. Ik ging met mijn kinderen naar Amerika. We hadden een visum en konden makkelijk weg. Voor Nurullah was het lastiger. Hij heeft een moeilijke tijd gehad. Zes maanden konden we elkaar niet zien. Ook bellen kon niet altijd. Dit was erg zwaar. Ik bad veel en probeerde sterk te zijn voor mijn dochters. Ik vertelde ze steeds dat we op vakantie waren en wilde ze niet belasten met mijn angst. Uiteindelijk zijn we naar Nederland gegaan. In het AZC in Apeldoorn hoorde ik dat mijn man ook zou komen. Toen we elkaar na een half jaar weer zagen, waren we eindelijk weer samen. Dat was zo een fijn moment.” 

Het herenigde gezin bleef een jaar in Apeldoorn. Toen kregen ze een huis aangeboden in Borculo. Hier vonden ze al snel hun draai. “Toen we net in Borculo waren was het even wennen. We hebben natuurlijk een hele andere cultuur en mijn vrouw draagt een hoofddoek. Ik snap dat we in het begin het vertrouwen moesten winnen. Maar dat ging heel goed”. Ook voor Yasemin werd Borculo al snel een echt thuis: “Na een paar dagen kwam onze buurvrouw naar ons toe met een mooie bos bloemen en een kaartje. Vanaf dat moment voelden we ons zo welkom! Iedereen is erg lief en het voelt echt alsof we hier horen. De natuur is hier ook heel mooi. Er is zoveel groen, dat waren we in Ankara helemaal niet gewend.” 

Werk en dagelijks leven 

 “Als je als vluchteling naar Nederland komt, moet je verplicht een inburgeringscursus volgen. In die tijd hoor je dan ook een uitkering aan te vragen. Dat wilden we alleen echt niet. We hebben beide altijd hard gewerkt en dat willen we hier ook doen. Van begin af aan wilden we ons hier inzetten voor de maatschappij en juist geen last worden van de maatschappij”, vertelt Nurullah. Hij voegt dan ook de daad bij het woord en vindt al snel een baan in Wehl binnen zijn vertrouwde sector. “Ik werk in een team met Nederlandse jongens. Zo probeer ik de taal ook sneller te leren. In het begin was het soms moeilijk. Als ik dan gewoon mijn werk deed, waren ze verbaasd dat ik iets kon. Sommigen hebben bij het woord ‘vluchteling’ volgens mij het beeld van iemand die nog in grotten leeft. Dat is natuurlijk niet zo”, vertelt Nurullah lachend. Gelukkig is dat beeld bij zijn collega’s en mensen die hij kent nu wel bijgesteld. 

Yasemin volgde een intensieve cybersecurityopleiding met stages en is nu druk op zoek naar een baan. Maar ook sociaal dompelt het van oorsprong Turkse gezin zich helemaal onder. “Mijn oudste dochter zit op volleybal, ik heb me aangesloten bij een kunstcollectief dat zich inzet voor mensenrechten en mijn man voetbalt sinds kort mee met een voetbalteam hier in de buurt. We vinden het ook gezellig om samen met de buren te eten, drinken of bijvoorbeeld de septemberfeesten te vieren. Iedereen is erg aardig en houdt veel rekening met ons. Er is respect vanuit beide kanten, dat maakt het zo fijn om hier te wonen.” 

Ook de dochters voelen zich hier thuis. Ze worden opgevoed met twee culturen. Yasemin vertelt: “We vinden het leuk om ze van beide culturen dingen mee te geven. Zo vieren we Sinterklaas, Kerstmis en ramadan. Eerst waren we bang dat het lastig zou zijn voor de kinderen om een nieuwe taal te leren. Maar na 3 maanden op de basisschool had onze jongste dochter een speelafspraak en kon ze prima met haar klasgenootje praten. Onze oudste dochter begint volgend jaar zelfs op het VWO. We zijn erg trots op hen,” vertellen beide ouders glunderend. 

Mooie ervaringen 

In Turkije had het stel het economisch erg goed voor mekaar. “We wisten dat we dat achter moesten laten. Maar dat is niet zo erg. Je economische situatie kan je ook in een ander land weer opbouwen door goed te leren en hard te werken”, zegt Nurullah, “maar onze vrienden achterlaten: dat deed echt pijn. We zijn beide bijna 40. Je vindt dan niet zomaar nieuwe vrienden. Maar afgelopen september deden we mee met de septemberfeesten. Samen met de buurt versierden we de hele straat. We werden zelfs kampioen!” 

Vol trots laten ze een foto zien waar ze met de hele buurt op staan. “Toen voelden we dat we hier ook vrienden hadden gemaakt. We horen weer ergens bij. Dat gaf ons zo een goed gevoel. Die foto is voor ons erg dierbaar.” 

Wat zou je de mensen mee willen geven? 

“In het begin waren we ons erg bewust van de verschillen in cultuur en taal. Maar uiteindelijk zijn we erachter gekomen dat we juist heel veel op elkaar lijken. En mochten mensen meer van ons willen weten? Loop dan gerust langs want onze deur staat altijd open.” 

In contact komen? 

Yasemin en Nurullah vinden het leuk om in contact te komen met andere inwoners van Berkelland. Lijkt u het leuk om eens een praatje te maken? Stuur dan even een mail naar Leonie Vink: leonie.vink@gemeenteberkelland.nl